Durni byliśmy. Jesteśmy durni.
Bez mózgu głowy. Puści. Czupurni.
Jak nas nakręcą - tak się bawimy.
Bo my Polacy. My potrafimy.
Kpiny dokoła wszędzie od rana.
I trwa zabawa - oj, dana, dana.
I zmiana frontu. Więc pod niebiosa.
I z chłopka zrobić super herosa.
Świętego zrobim my ze sztachety.
Dolać oliwy. Trochę podniety.
I po prawicy gdzieś go posadzić.
I modły wznosić. I mirrą kadzić.
My wyhodujem i z deski kwiatka.
Różę, goździka albo bławatka.
Dzisiaj - powaga. A wczoraj - szopka.
Zrobim gieroja z każdego chłopka!
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Nie można wszystkich wrzucić do wora
OdpowiedzUsuńbo przecież naród "w miliony",
a tych baranków grupa mała
-tych mocno nawiedzonych !
I mnie nie dziwi,że prości ludzie
hołdy oddają,pokłony
-skoro czerwonousta profesor
zaczęła też pleść androny!
"Dzieło"ma jakieś bliźniak dokończyć?!
-tak właśnie powiedziała.
Po menopauzie!-starcza demencja
znaki o sobie dała ....
Często uciekam w zielone knieje
OdpowiedzUsuńby tam od zgiełku z dala pomarzyć...
Bo między nimi-myślę-zgłupieję....
wprost uwielbiają dziko się swarzyć.
W Zieleni widzę inne obrazy-
spokojną ciszę,dumny lot ptasi
Chciałbym zachować to w głębi serca
zamiast warcholstwa,kłamstwa i waśni...
Od życia przecież uciec się nie da
OdpowiedzUsuń-można na chwilę odetchnąć,
ale spraw,zdarzeń,tego co wokół
na tor boczny nie da się zepchnąć!
Wiem to niestety,to nieuniknione
OdpowiedzUsuńNie można się tak w marzeniach zatracać
Niechętnie wracam i robię swoje
a wolałbym nie wracać...
do Anonimowego...
OdpowiedzUsuń... to co napisałeś, bardzo to do mnie przemawia; też uciekam w zielone knieje :)
Bo w ciszy kniei
OdpowiedzUsuńodnaleźć mogę
wszystko co piękne,
co sercu drogie.
Tu wyciszenie,
majestat, spokój.
Siła natury,
co drzemie wokół.
Tu sprawy moje
robią się małe.
Tu Najwyższemu
głoszę swą chwałę.
do ewy*....
OdpowiedzUsuńZ rymami kłopot mam
ale dzięki Tobie
staram się mocno-
jako Twój fan-
poradzić z nimi sobie :)
Jestem zaszczycony i zawstydzony pochwałą:)Dziękuję.