Sen

Oczy się kleją i spanie bierze.
Już odmówione wszystkie pacierze.
Ciemno i cicho. Latarnie świecą.
Myśli dziwaczne obrazy klecą.
Czas biegnie szybko. Mijają lata.
I taki obraz - brat obok brata
Tam na Wawelu spoczywa w krypcie.
I nowy obraz. Może w Egipcie
Gdzieś w piramidzie złoży swe kości.
Idą pielgrzymki. Doń ludzie prości
Idą, wędrują, składają dary.
Idą procesje. Tam młody, stary
Idzie z pokłonem. Czoło pochyli
Przed tym prezesem, co się nie myli.
On się nie myli. Błędów nie robi.
Szlachetne czoło geniusz mu zdobi.
I inny obraz - egipska plaża.
Polak tam ciało swoje podsmaża.
W torbie olejki. Jaja, ogórki.
A niebo czyste. Bez jednej chmurki ...
Oręż, co wypadł, nagle podnosi.
Bierze sztandary i ludzi prosi.
A za nim idą miasta i wioski.
Idą mohery specjalnej troski.
I idą gupki. Idą tłumoki.
I popaprańce. I różne ćwoki.
A on prowadzi ich do Gabonu.
Bardzo daleko od polskich domów ...
Daje świadectwa. Paciorki daje.
Bo to mąż stanu. I zna zwyczaje.
Ludność miejscowa już go tam wita.
Będzie Gabońska Rzeczpospolita.
A on na czele. Siedzi na tronie.
Koronę wkłada na swoje skronie.
I berło trzyma. A w drugiej haki.
I nieposłusznych wsadza do paki.
Dary przynoszą i się kajają.
W nim tylko pana swego uznają.
I piramidy wciąż nowe stawia.
Czasem się z kotkiem swoim zabawia.
Wlazł kotek na płotek i mruga ...
On jest tu panem. Tyś tylko sługa.
Więc przed nim klękaj. Oddaj pokłony.
On do rządzenia tylko stworzony.
Płynie Wisła, płynie, po polskie krainie ...
A czwarta gabońska nigdy nie zaginie ...
I nagle susza. Brakuje wody ...
Ktoś komuś rzuca pod nogi kłody ...
Sam władca nagle mi się pojawia ...
Ręce wyciąga, do mnie przemawia ...
Ja coś mu mówię, on mnie nie słucha ...
I jakieś wrzaski. I cisza głucha ...
Nagle dzwonienie wwierca się w uszy.
A mnie się nie chce nawet poruszyć.
Nowy dzień wstaje i słońce świeci.
Trzaskanie kubłów. Wywożą śmieci.
Ptaki śpiewają. Park już zielony.
Jaka to ulga - sen zakończony!