Bajeczka z morałem

Dawno temu, drogie dzieci,
Babuleńka sobie była.
Wykształcenie spore miała
I z analiz sobie żyła.

Dobrze jej się powodziło.
Sławna była i bogata.
Ale to tak, dzieci, było
Gdzieś do ubiegłego lata.

Później coś się wydarzyło
I nie było już tak miło.
Jakieś brednie. Banialuki.
Jakieś wolty, jakieś sztuki.

Coś w rozumie jej strzyknęło?
Czy ją jakie licho wzięło?
Bo mówiła i bredziła.
I z logiki całkiem kpiła.

Ludzie babci wciąż słuchali.
Ludzie duzi, ludzie mali.
Lecz już babci nie wierzyli.
Bo mądrzejsi trochę byli.

Dzisiaj dalej babcia bredzi.
W domu sama nie usiedzi.
Wciąż po studiach babcia goni.
Od wywiadów też nie stroni.

I jak ten piskorz babcia się wije.
Nićmi grubymi intrygi szyje.
Usta czerwone. I mowa - trawa.

Bywa tak, dzieci, gdy do łba sława
Trochę za mocno komu uderzy.
Wy mnie słuchajcie. Bo mnie się wierzy!