Mikstat

Głowa do góry. Z drewna kościółek.
I wykrzywione schody do niego.
Znicze zabrane. Mam zapalniczkę.
Noga za nogą idziem gęsiego.

Tu groby płyną w dół od kościoła.
W refleksach złotych skrzą się tablice.
Gwiazdki, krzyżyki i mądre zdania.
I ludzi dawnych starte oblicze.

Kościół drewniany. Rozgrzane drewno
Do płuc się wdziera. Odbiera słowa.
W garści złotówka za dusze zmarłych
Świecę zapalić już jest gotowa.

Stare kamienie już mchem porosły.
W oddali czeka już ziemia świeża.
Dawni odeszli. Nowi przychodzą.
I każdy kamień tutaj się zwierza.