Bojownik

Wyrywał kraty i kruszył mury,
Aż mu się w zębach zrobił dziury,
Walczył on z ZOMO, z "Obywatelską",
Nie było łatwo, nie było sielsko.

Zgrzytały czołgi, gwizdały kule,
Tym nie przejmował się on w ogóle,
Pierś swą nadstawiał, do boju wzywał,
Wznosił sztandary i pokrzykiwał.

Zdobywał twierdze i komitety,
O tym nie mówi się dziś niestety,
Pisał odezwy i proklamacje
I się nie godził na pertraktacje.

Dla sprawy życie rzucił na stos,
Bo taki wybrał dla siebie los:
Walka, "konspira", tułacze życie.
Nikt zaś nie walczył tak znakomicie.

Żadne kochanki, żadne dziewczyny,
Nie ruszał go też dźwięk mandoliny,
Bo walczył dniami, walczył nocami,
Chyłkiem przemykał między domami.

To był wojownik. Prawdziwy taki.
Za swe wyczyny trafiał do "paki",
Ale z uśmiechem zawsze wychodził
I WRON-ie wrednej nigdy nie słodził.

Takich już nie ma dziś bohaterów,
Inni dziś ludzie u władzy steru,
Więc smutny w Polsce los bojownika,
Bo nigdzie nawet nie ma pomnika!