Jakieś szuflady. Jakieś stoliki.
Robi, co może, by mieć wyniki.
I jakieś półki. Jakieś szuflady.
Robi, co może. Nie daje rady.
Coś tam bełkoce. Mocno się stara.
Że aż uszami mu idzie para.
A za nim stoi drużyna wierna.
Nie ma znaczenia, że taka mierna.
Oni z prezesem, a prezes z nimi.
Ale do czasu. Bo pogonimy.
Bo czas nadejdzie. Ludzi oświeci.
I o tym wiedzą już małe dzieci!
środa, 30 czerwca 2010
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz